دوشنبه ۲۹ بهمن

با نفسهای تند و قدمهای محکم درون چاله های آب باران به سرویس رسید و تمام راه کیک شکلاتی مانده از روز قبل در کیفش را گاز میزد.

اورژانس برخلاف همیشه خالی بود و چندمریض بستری در بخش آرام بودند و هیچکس سکوت دیوارهای سفید را نمیشکست.

دل درد و حالت تهوع سرصبح امانش را بریده بود، تمام روز را به خودش پیچید.

تسکین دهنده دردی و خودت از درد به خودت میپیچی.

ادامه روز را به تختش چسبیده بود.

دوشنبه ۲۹ بهمن...

حمله‌ی اضطراب!

بیشترین حالی که این روزا تجربه میکنم.

از شدت اضطراب و ترس فقط دوس داری بری یه جای ساکت و خالی که هیچ صدایی نمیاد و هیچکسو نمیبینی.

چشماتو میبندی که یکم به خودت بیای و آروم بگیری، ضربان قلبت بیاد پایین.

هربار که این حال بهم دست میده چند ساعت طول میکشه.

اینقدر تو موقعیتای استرس زا و وحشتناک قرار گرفتم که حالا موقع برخورد با این موقعیتا همه بدنم بی حس میشه.

مرگ تدریجی.

دوشنبه ۲۹ بهمن...

چقدر امروز خلقم پایین بود، دیر از خواب بیدارشدم و بعد از بیدارشدن هم نمیتونستم از جام بلند شم.توی تخت چند صفحه از کتابمو خوندم و توی گوشیم چرخی زدم. داداشم رفت سرکار و من باز تنها شدم. مامان بابا نمید دوشنبه ۲۹ بهمن...ادامه مطلب

جلوی بخاری کوچک برقی، در تاریکی چهارزانو نشسته ام از احساس گرما بر پوست تنم لذت میبرم. دستانم بوی پرتقال و کرم مرطوب کننده میدهند. به این فکرمیکنم که فردا چه می‌شود. یا می‌شود یا نمی‌شود دیگر. حالا که به بخاری چسبیده ام و جایم گرم و نرم است آن کلمه نشدن را راحت ادا میکنم اما فردا اگر نشود پاهایم سست میشوند و دنیا را تیره و تار خواهم دید.

رنجِ ردشدن، پذیرفته نشدن و به اندازه کافی خوب نبودن، کثافت ترین رنجِ ممکن است.

دوشنبه ۲۹ بهمن...

از افکار بی رنگ و رو و به‌هم ریخته ام حالم به‌هم میخورد.متنفرم از این که دائم به این فکرکنم که چه کسی مقصر است، من یا تمام آدم‌هایی که در برابرم ایستاده اند. و در نهایت کاری که آرامم می‌کند، سرزنش و آزار و اذیت خودم است. هیچ زمان با خودم در صلح نبودم و نتوانستم از خودم محافظت کنم. 

دلم برای خودم می‌سوزد، دارم توی آغوش خودم گریه میکنم.

دوشنبه ۲۹ بهمن...